We namen die avond de verkeerde afslag in Parijs. Zwaarbewapende Gendarmes maanden ons (woest kijkend) tot spoed, terroristen vóór toeristen? In cultureel Saint-Denis hadden ze blijkbaar andere zorgen dan verdwaalde Hollanders. Via Nanterre vonden we ‘s ochtends vroeg de uitgang.
Rijden over Routes Nationales schiet niet op, maar is feeëriek. Eindeloze velden zonnebloemen, kilometers maïs, onbekende dorpen. 2017 rotondes later arriveerden we in Villegouge op Camping à la Ferme. Het was tegen 22.00 uur en stikdonker; tentje bouwen in het licht van koplampen de uitdaging.
Ontbijt bij Ibercafé in Lugon et L’isle du Carney. De eigenaar, een rijzige Mallorcaan, voorzag ons van koffie, croissants, boter en jam. Vive la France! Vervolgens met volle maag naar Saint-Romain-la-Vervée. Losjes ingeklemd tussen St. Emillion en Borde//aux vonden we Château la Tulipe, Hollandse enclave in Frans wijngebied.
De woonplek van reclamemaker, muzikant, schrijver en wijngoeroe Ilja Gort is met 755 inwoners zeker geen Parijs. De sfeer sereen, op een heuvel met uitzicht op de Dordogne, waarin water bruin als roest.
Een pracht château, met drieman hoge muur, op golvend gazon – achter de muur – een uit de lucht gevallen vleugel, die muzikaler tijden kende. De vogel zelf gevlogen. De heuvel waarop Ilja, wijnboerenminnares Caroline d’Hollosy en potig zoon Klaas met oer-baard, wonen, werken en leven, behoedde hen eerder dat jaar voor algehele bevriezing van de edele druif.
We waren op uitnodiging te laat, die vrijdag met warm zonnetje. De rest van het gezelschap banjerde al lallend met blote voeten door de druivenbrij, toen wij nog in hoog tempo het landgoed rondden.
In een hal nagelnieuwe tonnen, roestvrijstalen tanks glommen van trots. In het ruime woonhuis een geschiedkundige gidstocht met vrolijke Klaas. Een halfopen antieke kast toucheerde vermoeid een ruwe muur. We liepen rond een voorwereld-lijke druivenpers, bekeken het interieur en werden geïnformeerd.
Ik probeerde Ilja te ontdekken, maar de pezige renaissanceman met alpinopet liet zich niet zien. Sliep hij uit? Slurpte meneer ongezien een Wijntje van eigen Trijntje achter dikke stenen coulissen? De gsm van Klaas bood uitkomst.
‘Pa, heb je even tijd? Er is iemand voor je.’
Onduidelijk gebrabbel uit de kleine speaker.
‘Hij komt er zo aan.
Willen jullie onze winkel zien?’
Dit aanbod mochten we niet afslaan. Dit was dé kans op een verse Slurp! Chardonnay en een rode La Tulipe Prestige, door Klaas met gulle hand ingeschonken. Ik probeerde te slurpen zoals ik Ilja op tv had horen doen, dat kwam me op meewarige blikken van mijn vrouw te staan. Ik voelde me connaisseur, een man van het land: een eikel.
Mijn oog viel op de aansloffende Ilja. Ik hief mijn glas waarderend op en er verscheen een glimlach op zijn getaand gezicht. Hij pakte mijn glas, rook eraan en zei: ‘Ah, Prestige!’ Ik stond hier naast een kenner, het geweten van Hollandse wijnmakers en vriend van Jan Cremer.
‘Ik heb wat voor je,’ zei ik, de stilte doorbrekend.
‘Ik pak het even.’
‘Leuk.’
Ik overhandigde hem vier flesjes Vulcaan, vroeg om een foto met hem, Klaas, mezelf en Vulcaan. Dat laatste wilde Ilja niet.
Hij zei: ‘Straks denken ze allemaal dat ik Vlaardings bier lekker vind. Gratis reclame doe ik niet.’
We maakten wel een foto. Zonder Vulcaan.
Terug in de auto sprak mijn vrouw:
‘Die Ilja Gort, dat is een man van wijnig woorden.’
Op visite?
Mail voor een afspraak [email protected]