‘Wat er ook gebeurt, je gaat niet pissen!’ Ik moest toevallig wel erg nodig, maar het leek mij inderdaad verstandig om dit niet te doen. Zo’n 150 paar ogen keken ons in stilte aan. Het was net een scene uit een slechte western film. Er parelde zweet op onze voorhoofden. In plaats van een bezoek aan het toilet bestelde ik bij een schaars geklede dame twee flessen ijskoude pilseners. Sol.
We hadden net zo’n 15 uur in een bus met een kapotte airco gebivakkeerd. ‘Planet of the Apes’ speelde – op veels te kleine beeldbuizen en nagesynchroniseerd in het Spaans – de gehele reis heel hard op repeat. Sinds die dag haat ik Mark Wahlberg! We waren aangekomen in Los Mochis en klopten aan bij ‘El Pirata’, het goedkoopste en tevens smerigste hotel van deze stad. Onze kelen snakten naar verkoeling. Het was al laat in de avond, maar de plaatselijke digitale thermometer kwam nog steeds niet onder de 30 graden.
We dropten onze rugzakken tussen de kakkerlakken in onze kamer en gingen op zoek naar bier.
Bij het entree van de eerste de beste cantina klonk er ranchero door de speakers en het was druk. Mensen dansten en zongen gepassioneerd. Bier en tequila vloeiden rijkelijk. Een zwaar besnorde Sinaloa Cartel cowboy riep plots iets onduidelijks maar zeer luid naar ons. Iets met ‘puta’. Het werd stil. Muisstil. Het zweet had inmiddels mijn bilnaad bereikt. Na een seconde of zes werd er weer gelachen en gedanst. Het leek een eeuwigheid. Plaatselijke idioten probeerden contact te maken, maar werden door de bevallige serveerster weggestuurd. ‘If you have any problems..?’ Een locale gringo deed zijn jas een beetje open en liet zijn vuurwapen zien. Een man tegenover ons deed zijn uiterste best om met zijn tong de huig van een chica te bereiken. Het lukte.
Diverse mannen liepen met uitdagend geklede dames de trap op. Hun handen verdwenen onder de rokjes. Het was duidelijk: we waren in de plaatselijke hoerenkeet beland. Om onopvallend gedrag te vermijden, bestelden we nog twee goudgele Mexicaanse rakkers. De druk op mijn blaas werd enorm. De slechte western voelde ineens aan als een scene uit ‘From Dusk Till Dawn’. ‘Tijd om te gaan muchacha’, zei ik zacht tegen mijn aanstaande ex.
We verlangden naar ons gore bed en dito toilet.
Zenuwachtig giechelend liepen we door de nacht.
De deur van onze kamer had gelukkig drie sloten.
Jan den Boer