“Als je wat te vertellen hebt, dan bel je maar,” hoorde ik de man op het terras zijn telefoongesprek afronden. Ik had niet erg mijn best hoeven doen het gesprek te kunnen volgen. Zíjn aandeel daarin, tenminste. Hij was in Vlaardingen geweest, had de waterbus naar Dordrecht genomen en zat nu hier, aan het tafeltje naast dat van ons, op het terras van Fort Bakkerskil net buiten de Biesbosch. Op het dakterras van ons Vrienden-op-defiets-adres in Werkendam, typte ik die avond bovenstaande zin om het moment niet te vergeten.
Net voordat ik aan deze column begin, zie ik een berichtje binnenkomen van een collega. Ze was met haar zoon in Londen, schrijft ze. ‘Sinds jaren zat ik in een vliegtuig. Het was een prachtige heldere dag en we zagen Nederland van boven. Een ontroerend mooie vlucht! Veel mensen sliepen of lazen de krant. Voor hen misschien iets alledaags, maar ik was in de wolken!’ P en ik delen onze liefde voor verwonderen, voor stilstaan en de schoonheid daarvan. Door haar woorden herinner ik me de terraszin en denk terug aan ‘ontroerend mooie’ momenten tijdens mijn eigen vakantie. Aan de fruitstal langs de Linge met ‘de lekkerste kersen ooit, mam!’, aan de ontboezeming van de schipper van Pontje Steur over zijn aanstaande huwelijk, het verhaal van Immy over de versgebakken appeltaart tijdens haar eerste uitzending als raadsvrouw bij het Ministerie van Defensie, de Maas over zwemmen op onze niet-fietsdag, het meezingen tijdens Yesterday in de Verkadefabriek en als enigen tot de laatste aftiteling nagenieten van een leuke film over mijn muziekhelden.
Ik laat de tekst even voor wat ie is, Angelina staat voor de deur om mij op te halen voor een bezoek aan An, de initiatiefneemster van Stichting Elckerlyc. An’s dochter had laten weten dat het slecht gaat met haar moeder. September, als we het jubileumboek uitreiken aan alle mensen die zijn geïnterviewd, zou voor haar weleens te laat kunnen zijn. Suf van de pijnstillers ligt ze in bed en slaat haar ogen open als Angelina haar het boek geeft. Het is ontroerend haar gezicht te zien als ze naar de foto’s kijkt van Mariëtte, Bart, Ada en Hilbert. De mensen met wie ze zich zo heeft ingezet voor dak- en thuislozen.
We blijven kort, An heeft pijn en is moe. Bij het afscheid zegt Angelina dat de stichting goed voor ‘haar kindje’ zal blijven zorgen. Al bij de deur kijk ik nog een keer om en zie een beeld dat me nog lang zal bijblijven. Toon, de man die – ondanks ons korte bezoek – veel herinneringen weet op te halen over Elckerlyc, buigt zich over An en geeft haar voorzichtig een zoen.
Ontroerend mooi.
Leestip: Jubileumboek ter gelegenheid van 40-jarig jubileum Stichting Elckerlyc
Schrijfwerk Marleen Bos