Dit is mijn tweede oud en nieuw samen met Chris. Vooralsnog verloopt het precies zoals vorig jaar. Ik zit op de bank oliebollen te eten en Chris staat mooi te wezen in het midden van de kamer. Zijn aanwezigheid motiveert mij totaal niet om hem te beklimmen en op geen enkele manier laat hij mijn hart sneller kloppen. Eigenlijk heeft hij sinds ik hem heb alleen mijn aandacht tijdens de wekelijkse schoonmaak en ik hem afneem met een stofdoek.
Chris is mijn crosstrainer. Na meer dan duizend zoekresultaten te hebben gefilterd, kwam Chris op mijn scherm tevoorschijn als de perfecte match. Nieuwsgierig scrolde ik over de afbeeldingen en las ik over zijn mogelijkheden. Ik ervaarde direct een vlaag van opwinding. Ik zag mijzelf al zwetend en uitgeput met Chris de feestdagen doorbrengen. Ja, met Chris zou ik de beste, langste en gezondste relatie ooit hebben. Zonder te aarzelen klikte ik op ‘Bestellen’.
De volgende dag werd hij thuisbezorgd. Haastig pakte ik hem uit en schroefde hem in elkaar. Vol verlangen keken Chris en ik elkaar aan. Althans, ik keek naar Chris en Chris hield zijn lange ranke handgrepen uitnodigend fier in de lucht. Het leek alsof hij wilde zeggen: “Kom maar Mel. Pak me vast en laten we samen plezier gaan maken.” Maar een onbestemd gevoel weerhield mij ervan om Chris te beklimmen.
Het is bijna twaalf uur. Fonkelend danst het kaarslicht door de kamer. Het veroorzaakt een glinstering tussen de immer naar boven gerichte handgrepen van Chris. Gebiologeerd loop ik ernaartoe. Er blijkt nog een plasticje ter bescherming van het display op de trainingscomputer te zitten. Het laat me ineens beseffen dat Chris mij niet kan geven wat ik eigenlijk wil. Dit wordt onze laatste oud en nieuw samen.
Volgend jaar wil ik iemand die mijn hartslag niet uitleest als digitale data.
Teskt: Melanie Pelupessy