“Al mijn taken – van stofzuigen tot het schrijven van een column – duren altijd twee keer langer dan ik denk, hoop of wil,” hoor ik mijzelf hardop zeggen tegen vriendin T. Noem het een verhelderend inzichtje, het voelt als de basis voor een Levensveranderend Inzicht. Want er is geen coach nodig om de conclusie te trekken dat ik altíjd tijd te kort kom. En dit begint voor mijzelf inmiddels uitermate irritant en frustrerend te worden. Om over mijn omgeving maar te zwijgen. Dus op mijn lijstje wat nu toch echt anders moet, staat dit ongemak inmiddels bovenaan.
Bij tijdtekort blijven er veel – op dat moment niet direct noodzakelijke – klusjes liggen. Het openen van post bijvoorbeeld. Daarmee werk ik mijzelf natuurlijk regelmatig in de nesten. Net zo vaak leidt het tot iets leuks, iets onverwachts. Zoals laatst. Op een mooie donderdagochtend. Om mijn deadline te halen moet ik die week elke dag om half 8 achter mijn computer zitten, had ik berekend.
Dan gaat de deurbel. Een monteur van Stedin. Ik blijk een afspraak te hebben voor het plaatsen van een slimme meter. Nou mag ik soms wat chaotisch overkomen, maar vergeten doe ik nauwelijks iets. Die afspraak had ik dus níet zelf gemaakt. Maar goed, ik ben toch thuis, gelijk maar doen dan.
Terwijl de monteur een kijkje neemt in de meterkast, herinner ik mij de wit met gele enveloppen van Stedin. Zelfs de uitnodigende tekst ‘Heeft u al een afspraak met ons gemaakt,’ zie ik opeens voor me. Dus als de vriendelijke monteur zegt nog even iets te moeten ophalen en om negen uur terug zal zijn, ga ik op zoek tussen de kranten. Ja hoor, drie enveloppen en twee herinneringen, met in de laatste de melding: Wij komen bij u langs! Op 31 oktober 2019 tussen 9 en 11 uur.
Door een artikel in de krant op tafel over het lerarentekort, raken we tijdens de koffie in gesprek en komen via Columbus ontdekt Amerika en Nederland tijdens de Gouden Eeuw, tot de conclusie dat ieder mens gezien en gehoord wil worden. Bij de tweede koffie nodig ik hem spontaan uit voor de opening van de tentoonstelling in Museum Vlaardingen waar zestien nieuwkomers vertellen hoe zij hun geboorteland in oorlog zijn ontvlucht en hier hun leven weer proberen op te bouwen. Of hij er daadwerkelijk bij zal zijn weet ik op het moment van schrijven niet. Wel weet ik waar ik blij van word. De tijd nemen voor de ander. En zodra je – al dan niet bewust – voelt dat je elkaar begrijpt, doen wat je hart je ingeeft. Brutaal, raar of onzeker, dat doet doen er dan niet meer toe.
Museumtip: Tentoonstelling Nieuwe
Vlaardingers van 30 november 2019 t/m 26 januari 2020 in Museum Vlaardingen
Schrijfwerk Marleen Bos
Foto: Paul Meijer| Sahra Muse, een van de gasten tijdens deopening van de tentoonstelling Nieuwe Vlaardingers.