Een koude, gure wind trekt over deze stad. Carl Orff’s muzikale meesterwerk ‘O Fortuna’ wordt net ingezet als de deur alhier met een elegante zwier wordt geopend. Natuurlijk niet over de speakers, dat zou namelijk heel raar zijn, maar over mijn oordopjes. Een dame van middelbare leeftijd zet na haar entree elegant haar Albert Heijn Big Shopper op de bar, haalt daar een portefeuille uit, en bestelt zo te zien een zoete witte wijn. Ze giet in één teug het goddelijke vocht door haar keel exact op het moment dat het overweldigende, ontzagwekkende en overdonderen koor aan haar hoogtepunt begint. ‘Sors salutis et virtutis’. Ze bestelt daarna trouwens nog een glas.
Dit nietszeggende tafereel werd prachtig ingekleurd door klassieke muziek die op dat moment mijn trommelvliezen aan het bevredigen waren. De wereld wordt een stuk gezelliger, en soms zelfs een beetje spannender, als diverse dagelijkse beelden worden ondersteund door mooie klanken. Dat gebeurt bijvoorbeeld al tijdens een simpele wandeling over onze markt. Als ik tijdens een bezoek aan een groentekraam sensueel in wat rijpe avocado’s en stevige aubergines knijp, stilt Tsjaikovski’s ‘Notenkraker’ tussendoor muzikaal mijn honger. ’s Avonds, als ik een groepje Liesveldhangjongeren passeer, dan kan ik het niet laten om ‘The Thieving Magpie’ van Rossini of de Negende Symfonie van Beethoven snoeihard door mijn oortjes te laten klinken. Maar volgens mij heeft dat meer te maken met mijn fascinatie voor een oude Kubrick film.
Tijdens een zonsondergang aan de Waterweg, met uitzicht op het petrochemische Shell Pernis, is het vooral genieten van Chopin’s ‘Nocturne’. En ’s nachts, als de dansvloeren zich vullen met schuinsmarcheerders, lellebellen en andere desolate nachtdieren, dan is het bijzonder prettig om de ge-autotunede hedendaagse hits te onderdrukken met Ravel’s ‘Bolero’. Het levert daarnaast een prachtig schouwspel op.
Het zijn maar enkele voorbeelden. Dit kan natuurlijk altijd en overal. Tijdens het smeren van een glutenvrije boterham, in de metro, tijdens een gesprek met je reclasseringsambtenaar… Persoonlijk kan ik niet wachten om ‘Concerto Nr. 1’ van Vivaldi’s ‘Vier Jaargetijden’ over mijn overbelaste headset te gaan beluisteren. Maar dat mag pas over een paar maanden. Het verlangen naar de lente is groot. Ik kan niet wachten.
Teskt: Jan den Boer