“Mam, dinsdagavond heb je een date. Hij is geen muzikant, maar houdt wel van muziek. Hij heeft halflang haar, snorretje, getrimd baartje en draagt ruitjes bloezen. Daar hou je toch van? Hij schrijft trouwens ook, net als jij. Ik heb z’n Insta, Facebook en al zijn contacten gecontroleerd, hij is oké.” Mijn dochter heeft onder mijn naam een Tinder account aangemaakt, onder het mom van: zoek een geschikte man voor mam. Ze draait haar mobiel in mijn richting en ik zie een foto van een man met een zonnebril. “Hij liegt denk ik wel over zijn leeftijd.”
Inmiddels hebben we twee wijntjes op en ik hoor mijzelf driftig praten over de film Fifty Shades of Grey. Hoe is het gesprek hierop beland en hoe kan ik het onderwerp veranderen? Mijn date lijkt wel te luisteren. Hij knikt zijn hoofd en humt af en toe. Maar dit is toch niet waar je het op je eerste afspraakje over moet hebben? Zou de barman door hebben dat dit ons eerste afspraakje is?
Ik schaam me kapot. Oké, mijn date ziet eruit als een rockgod, maar hoe wanhopig kom ik over als mensen weten dat dit een Tinderdate is. En is Tinder niet alleen voor mensen die alleen maar s-e-k-s willen? Hoe lang heb ik het eigenlijk al niet gedaan?
Dwars door mijn verhaal heen, over stropdassen en knooptechnieken, vraagt mijn date opeens: “Kan ik niet gewoon in je ogen kijken?” Enigszins onder de indruk door deze onverwachte dominantie bijt ik zenuwachtig
op mijn lip. Zo begint het natuurlijk. Maar dit is niet wat ik wil. Ik ontwijk zijn blik. Zal ik naar huis gaan? Mijn handen worden klam. Blinddates zijn niks voor mij. Alhoewel, een blinddate met Mr Grey? Hoe zou zo’n avondje eindigen? Vast niet met een lullig zinnetje als: “Ja, we appen!”
Melanie Pelupessy