De vrouw van de autoverhuur geeft geïrriteerd de creditcard terug alsof we haar tijd hebben verspild. We staan op het vliegveld en ik ben me ervan bewust dat in paniek raken niet helpt in dit soort situaties. Bij het loket naast ons krijgt een ander koppel wel papieren en een autosleutel overhandigd. Waarschijnlijk hoorden ze ons verhaal. Meelevend kijkt het koppel ons aan en vraagt: “Willen jullie een lift?”
Voor deze vakantie waren we goed voorbereid. Met alleen een rugzak als handbagage en een huurauto vooraf online besteld, konden we het vliegtuig instappen, vliegtuig uitstappen, geen tijd verspillen bij een
bagageband, op vertoon van onze creditcard een huurauto ophalen, instappen, wegrijden en vakantie vieren. Dat was het plan. Snel, efficiënt en genieten van elk moment. Maar op het moment dat de creditcard niet werd geaccepteerd bij de autoverhuur kwam het woordje ‘genieten’ absoluut niet in mij op.
De lift namen we aan en aangekomen op onze bestemming dropten we onze rugzak. We vroegen de hostess de weg naar de dichtstbijzijnde supermarkt. Vijftien minuutjes lopen, zei ze. Maar dan moet je
uiteraard niet verdwalen, zoals wij deden. Na anderhalf uur zoeken, maakte ik mij enigszins zorgen of we überhaupt de weg nog wel terug zouden vinden. Het begon al te schemeren en behalve een supermarkt hadden we verontrustend genoeg ook geen straatlantaarns gezien.
Toen we net terug wilden gaan, zagen we opeens verscholen tussen de duinen gekleurde lampjes uitnodigend knipperen. Er zat zo’n typisch strandtentje, zoals je in films weleens ziet. We bestelden een cocktail en uiteindelijk dansten we hier elke avond met de locals op blote voeten in het zand onder een sprookjesachtig heldere sterrenhemel.
Wat een geluk dat onze creditcard niet werd geaccepteerd bij de autoverhuur. Door dit soort kleine wendingen in het leven kom je nog eens op onverwachts mooie plekken.