“Het is niks, het wordt niks en het zal ook niks zijn.” Ik druk mijn peuk uit en hoor de woorden aan. Het is het gedachtengoed van de Indiase filosoof Krishnamurti, volgens hem. Hem is een man die ik wel vaker heb gezien. Hem is sexy maar altijd een beetje vaag en afstandelijk. Ik heb nog nooit een volwaardig gesprek met hem gevoerd. Tot nu toe. Afzonderlijk van elkaar hadden we beiden deze avond een date. Eenzaam achtergebleven van onze afspraakjes, die al naar huis zijn vertrokken, belandden wij toevallig naast elkaar in het rokershok van een nachtbar. Nachtbarren staan meestal niet bekend om de diepgaande filosofische gesprekken, dus gretig luister ik naar de woorden van hem die naast mij zit. Ongemerkt schuift hij steeds wat dichter naar mij toe.
“Weet je het nu?” vraagt hij plots op nog maar een paar centimeters afstand. “Het is niks, het wordt niks…”
“En het zal ook niks zijn,” vul ik nietsvermoedend zijn zin aan. En alsof ik een toverspreuk heb uitgesproken, zoent hij mij onverwachts spontaan op de mond. Hij zoent mij zoals ik al lang niet meer ben gezoend. Ik duizel en word warm vanbinnen. Het is een oneindige zoen, heel het universum trekt aan mij voorbij. Ik zweef tussen de sterren en planeten naar de maan en terug en verlies totaal het besef van tijd. Zo gaat dat met oneindige zoenen, alsof je in een andere dimensie zit. De lichten gaan aan, het is sluitingstijd. Als een verliefd schoolmeisje fladder ik achter hem aan naar de uitgang. Maar terwijl ik mijn jas aantrek en mijn sjaal omwikkel, zie ik hem zonder om te kijken de deur uitlopen. In slow motion wend ik mij tot de uitsmijter en mijn voorgenomen afscheidskus belandt in mildere vorm op zijn wang
De volgende dag word ik wakker met de herinnering aan de oneindige zoen. Ik kruip zwijmelend iets dieper onder mijn dekbed waar een intens verlangen naar meer opborrelt. Als alleen al een zoen dit kan veroorzaken, laat staan als we…
Opeens schieten de woorden van Krishnamurti door mijn hoofd. Ik trek het dekbed van mijn hoofd en hap naar adem.
De woorden van Krishnamurti zijn mij ineens duidelijk.
“Het is niks, het wordt niks en het zal ook niks zijn.” Ik voel mij zo naïef. Maar ja, wie verwacht er nu een lesje mindfulness in een nachtbar?