Er wordt wel eens gezegd dat je na een scheiding dezelfde fases van rouw doorgaat als na een sterfgeval.Nou, ik heb het op internet opgezocht, maar ik kom nergens de paniekfase tegen waar ik nu in zit.
Mijn ex heeft inmiddels een nieuwe vriendin en ik ben heel blij voor ze. Toch kan ik het haast niet geloven. We zijn even lang uit elkaar, maar ik raak totaal in paniek als ik denk aan een nieuwe relatie. De gedachte alleen al van samen zijn en hand in hand lopen, het laat mij hyperventileren en de geur van angstzweet walmt spontaan als intense eau de toilette om mij heen. Volgens mij lijd ik aan de overtreffende trap van bindingsangst. Ik heb niet eens meer nietjes, plakband of paperclips in huis. Alles wat met binden, hechten of samenvoegen te maken heeft, levert mij alleen maar bibberige bangigheid op.
Nu hoorde ik pas dat wanneer je over een angst heen wilt komen, je juist de angst diep in de ogen moet aankijken.
Dus uit een soort therapeutisch gedachtegoed date ik de laatste tijd zo af en toe voorzichtig weer eens een manspersoon. De dates slaan helemaal nergens op en blijven bij eenmalige ongemakkelijke ontmoetingen. Ik wil ook helemaal niks en zeker niemand diep in de ogen aankijken. Ik ben een onzeker bang muisje geworden. Bij elk lekker stukje kaas zie ik direct een muizenval.
Misschien blijf ik wel gewoon de rest van mijn leven single. Daar is toch eigenlijk ook niks mis mee? Dan neem ik heel veel katten en maak verre reizen.
Oh nee, als ik reis zijn de katten alleen. Of ik neem Netflix en eet emmers vol met popcorn, terwijl ik 24/7 marathons houd.
Mmm… dat klinkt best sneu eigenlijk. Ik denk dat ik vanavond toch maar weer eens ga stappen.